TÜRKİYE TÜRKLERE BIRAKILAMAZ!

BU NE YAMAN ÇELİŞKİ BÖYLE?!

Bu yazıyı yazmaya oturduğumda, televizyonu kapatmak için son bir defa kanalları geçerken STV’de durdum. ‘Ayna’ proğramı dünyanın her tarafına yayılmış olan Türk okullarını tanıtım serisinin Nijerya ayağındaydı. Bir siyâhî çocuk, yanık sesiyle Azerî ‘Ayrılık’ şarkısını söylüyordu. Binbir duygu karmaşası içinde duygulanmamak mümkün mü: ‘Her bir dertten âlâ yaman ayrılık!’?

Binbir duygu karmaşası binbir çelişkiye dönüşüyor, sürgünde gözleri açık giden Ahmet Kaya’yı kader ortaklığıyla beraber anıyorum: ‘Bu ne yaman çelişki anne’!

Bu okulların mimarı olan adam yurda gelemiyorken, TC, elçilik ve bakanlık düzeyinde temsilcileriyle bu okulların mezuniyet törenine katılıyor. Sahiden bu ne yaman çelişki böyle?!

Yoksa çelişki melişki yok mu?

Ülkücüleri meselâ ‘Bayrak için ölenler yıkıcı olamaz!’ diye feveran ettiren bir ‘Kırmızı Kitap’ varmış ve bakın ne yazarmış:

«Ülkücü unsurların Türk Cumhuriyetleriyle ilişkilerinin ülkemizin dış politika prensipleri çercevesinde disiplin altına alınması, bu ülkelerle ileriye dönük çalışmalarımızda yarar sağlayacağı göz önünde bulundurulmalıdır.»
«Ülkücü kesimin iktidar arayışı için başvurabileceği değişik yöntem ve provokasyonlar olabileceği gözönünde bulundurulmalıdır.»

Kamuoyunda Kırmızı Kitap olarak bilinen (MGSB) Milli Güvenlik Siyaset Belgesini oluşturan iki temel metinden birisi olan (10 Numaralı) İç Güvenlik Özel Siyaset Belgesi'nde aynen böyle yazıyor Ülkücü Hareket için.

Fethullah Gülen, cemaati ve bütün dünyaya yayılmış okulları için ne yazıyor acaba Kırmızı Kitap’ta? Bilmiyorum. Ama şu satırlar aynen mevcut:

«Bölücü ve irticai faaliyetler, eşit ve birinci derecede önceliklidir.
Siyasal İslam, Türkiye için tehdit unsuru olmaya devam etmektedir.
Türkiye'nin Batı'ya dönük yüzünde hiçbir değişikliğe gidilmemelidir.»

KİMİ TAŞLAMALI?

Söz Nijerya’dan açılmışken, bir yaman çelişki daha yaşıyoruz bugünlerde...

Gayrımeşru çocuk doğuran bir kadına recm cezâsı vermiş müslüman Nijerya mahkemeleri. Tabiî, insan hakları ve özgürlükleri gibi yüksek değerlerin tavana vurduğu, dünyanın kuytu bir yerinde bir kişi bir haksızlığa uğrasa dünya çapında bir kampanya ile ayağa kalkıldığı, Afganlı, Filistinli, Çeçenyalı bebelerin tepesine bombaların yağmadığı bir çağda yaşıyoruz diyerek belki gereksiz bir kara mizah yapmamın sebebi, bu uluslar arası recm karşıtı -İslâm karşıtı- kampanyanın mail yoluyla bana kadar ulaşmış olmasından. Yoksa bu çağın esmer çocukları çoktan ‘öğrendiler onlar için olmadığını insan hakları evrensel beyannâmesinin / ve tanıdılar parçalanmış göğüslerinde annelerinin / çağdaş uygarlığın sırtlan yüzünü’! Asıl ilgi çekici olan, aynı müslüman Nijerya, bugünlerde uluslar arası bir güzellik yarışması tertip ediyormuş ve her ülkeden Nijerya’ya gelecek olan güzeller, bu recm kararını protesto etmek için yarışmaya katılmama kararı almışlar.

Fıkıh’ta, İslâm mahkemelerinin, kişilerin gizlice işlediği günahlarını araştırıp cezalandırmak gibi bir görevi olmadığına göre, cazâdan maksat, günahın toplumsallaşmasını önlemeye, içtimâî düzeni muhâfazaya mâtuftur. Ve İslâm devletinin birinci vazîfesi müslümanları cezâlandırmak değil, müslümanların hak ve hukukunu gözetmektir. Ve asıl recm edilmesi gereken, dünyaya egemen fahişe sistemin kurbanı o kızcağız değil, güzellik yarışmaları düzenleyerek fahişe dünya düzenine entegre olan müslüman(!) Nijerya hükümeti olmalıdır.

BİLGİ(!) ÇAĞI

Dünya üzerinde sayısını bilemediğim kadar terör örgütü var. Bunların hemen hepsinin ve Türkiye’den başta PKK ve DHKP-C olmak üzere şiddete başvurmuş bütün örgütlerin internette sayfaları var. Bir de, dünya görüşünün Büyük Doğu-İbda olduğunu deklâre ederek, bu çerçevede fikirden siyasete geniş bir yelpazede yüzlerce düzeyli makaleye yer veren, ama sayfalarında, şiddete yönelmiş olan İbda-C’lerin propagandasına yer vermeyen bir www.akademya.org var. Bildiğimiz bütün örgütlerin internet siteleri Türkiye’den veya Amerika’dan bir saldırıya uğramıyor, uluslar arası şikâyet konusu olmuyor, kapatılmıyor.

Son günlerde mail kutuma mektup yağıyor. Ağza alınmayacak derecede galiz küfürler savuranlar da var hayır dua edenler de... Hepsine bilmukabele... Bu iki uç arasındaki diğer mektuplarda ise enformasyondan dezenformasyona ne ararsanız mevcut. Bir de mütemâdiyen mail kutumu dolduran reklam amaçlı grup mailler var ki illâllah!

Bu iki durumdan hareketle bazı yalın sonuçlar çıkartıyorum:

1- İnternet, günümüzün çok etkili bir propaganda silahı.

2- Enformasyonu zayıf olanların dezenformasyon çabaları çok çirkin sırıtıyor.

3- Alfabesini bilenler için dezenformasyonlar da bilgiye dönüşüyor.

4- Çağımızın en büyülü kelimesi ‘bilgi’, bir dünya görüşünden yoksun olanların elinden kayıyor, hatta ayaklarına dolanıyor; her türden bilgi, dönüp dolaşıp ne yaptığını bilenlere yarıyor.

5- www.akademya.org çok geniş bir yelpazeden her klikçe okunuyor ve Türkiye üzerine oyun oynayanlar tarafından ciddi bir mani olarak görülüyor.

ÖZ HAKİKİ ERGENEKON

Türkiye’de, ‘Öz Hakiki Koç’ gibi firma isimlerinden, şehirler arası otobüs firmaları arasındaki rekabetin derecesini anlamak nasıl mümkünse, Ordu ve Siyâset kurumları içindeki klikleşmelerin harâretini de, Ergenekon destanına atıfta bulunarak gidilen örgütlenmelerden anlayabiliyoruz. Son günlerde fazlaca mail almamda, "Ergenekon’dan Çıkış" temasını işlediğim son yazılarım ne derece âmil oldu bilemiyorum, ama aldığım mailler arasında Ergenekon temasını ısrarla vurgulayan bir hayli enformasyon ve dezenformasyon da var.

Mevcut hâli yeni bir Ergenekon olarak gören ve kuşatmayı yarabilmek ihtiyacıyla örgütlenme çabası içindeki bu akımları kabaca dört gruba ayırmak mümkün:

1- Batılılaşmacı-Kemalist-Dinsiz (Şamanist) Ergenekoncular.

2- Batılılaşmacı-Kemalist-Dinsiz (Sosyalist) Ergenekoncular.

3- Batılılaşmacı-Kemalist-Önce Türk sonra müslüman (Ülkücü) Ergenekoncular.

4- Büyük Doğucu-Anadolucu-Müslüman Ergenekoncular.

Nihâî hesaplaşma vaktinde dahî 1.’lerle 2.’lerin bir araya gelemeyeceklerini, 3.’lerin ise önünde sonunda 4.’lere iltihak edeceğini bugünden söylemek bir kehânet sayılmamalı. İlk iki grubun halk desteği de yok denecek kadar az.

İlk üç grup kendi içlerinde de hâlihazırda bir bütünlük arzetmiyor. Atilla İlhan, Yalçın Küçük, Toktamış Ateş, Erol Manisalı, Hasan Köni, Doğu Perinçek, Aytunç Altındal, Mahir Kaynak gibi medyatik simâların sözcülük yaptığı ilk üç grup büyük ölçüde yabancı istihbârat teşkilatlarının denetimi altında. Özellikle 1. Ve 2. Grup İslâm düşmanlığı temelinde Judaist-Sabetaist işgâl güçleriyle müşterekler. Türkiye-İsrail dostluğunun ve 28 Şubat’ın mimarı, 28 Şubat’ın tetikçisi Çevik Bir’e de üstün başarı ödülü vermesiyle gündeme gelmiş olan, Yahudilerin dünya üzerindeki güvenlik sorunlarıyla ilgili Jewish Institute for National Security Affairs (JINSA) her iki grubu da enforme ediyor. Batı karşıtı söylemleri münâsebetiyle zaman zaman müslüman gazetelerin teveccühüne mazhar olan Atilla İlhan meselâ şöyle diyor ‘Avrasya’da Dolaşan Hayâlet’ kitabında:

"Lenin, Troçki ve Stalin daha uzak görüşlü olsalar ve Galiyev’i bir düşman gibi görmeyip onunla işbirliği yapsalardı, sosyalizmin Orta Asya ve Avrasya’da kökleri daha sağlam olacaktı. Dağılma yine olacaksa da, bu dağılmadan Türk-Müslüman kavimler hem birlik halinde, hem de daha güçlü çıkacaklardı. Çünkü nereden bakılırsa bakılsın Vahidov’la Sultan Galiyev’in önerdikleri projeksiyon, netice itibariyle Gaspıralı İsmail Bey’in (Gasprinski’nin) bütün Türkler için önerdiği esaslardan farklı değil. Ne diyor Gasprinski? “Bütün Türkler dilde, işte ve kültürde birlik olmalı”.Dikkat ederseniz “din” demiyor? Bu özellikle Türkçüler açısından son derece önemli bir şey, çünkü bizdekiler işe dini karıştırdılar. TÜRKLERİN BİRLİĞİNE DİNİ KARIŞTIRAMAZSINIZ ÇÜNKÜ YAHUDİ TÜRKLER VARDIR, HIRİSTİYAN TÜRKLER VARDIR."

Atilla İlhan’ın ‘bizdekiler işe dini karıştırdılar’ ithamına muhatap olan Ergenekoncuların, 2. Gruptaki sosyalist Ergenekoncular hakkında yazdıkları rapordan bir paragraf ise şöyle diyor:

"Süper Güç, ülkemizde köklü temellere dayanan ve sağlıklı biçimde gelişen milliyetçi, aynı zamanda tarih ve maneviyat bilinciyle donanmış genç ve dinamik kadroların kendi egemenliklerini ikinci plana itebileceğinden endişe etmektedir. Bunun için, en rahat ajite edilebilecek gruplar üzerinden ekstremist savları gündeme taşımaktadır. Bu sesi gür fakat içi kof oluşumun bayraktarlığını yaptığı(!) hareket tam hedefe vardığını sandığı anda pimi çekilerek, patlatılacaktır. Böylece,artık bundan sonra benzeri şekilde yola koyulacakların önüne kolay kolay yıkılmayacak bir şüphe duvarı örülmüş olacaktır. Söylemine pek itiraz edemeyeceğimiz, ancak söyleyenlere de güvenemediğimiz bu grup, kendileri
farkında olmasa da, aslında savaştıklarını sandıkları düşmanın maşasıdır."

Kendilerini ‘Gerçek Ergenekon’cular olarak tanıtan ekip ise, bugünlerde Ergenekon bayraktarlığını kimselere bırakmayan meşhur karanlık yapılanma için dikkate değer tesbitlerde bulunuyor:

«"Derin devlet"in operasyon birimleri ilk toplantısını Haziran ayı içerisinde Akdeniz sahillerinde lüks bir otelde toplanarak yaptı. Yeni oluşumun başında, eski(!) bir MİT daire başkanı bulunuyor. Başbakanlık danışmanlığı da yapan MİT'ci lider, eski teşkilata benzer bir yapılanmaya gidilmesini savunurken, daha üst seviyelerden bağımsız bir organizasyonun kurulmasının "rica" edildiği ileri sürüldü. MİT eski Müsteşar Yardımcısı Mikdat Alpay'ın da bu oluşumda görevlendirildiği ancak, grubun eski elemanlarının Alpay'a güvenmediği hatta, Alpay'ın da katıldığı bir toplantıya yüzlerinde kar maskesiyle katıldıkları bildirildi.
Biz ERGENEKONCULAR'ın ulusal olmasını beklerken, 11 Eylül'deki Amerikan kabusu sonrasında bu ekibin patronları tarafından büyük ölçüde yine ABD'nin hizmetine tahsis edildiği haberi geldi. Uzun süredir harçlık bile alamayan ekibin yeniden düzenli aylığa bağlandığı ileri sürüldü. Sabotajcıların Türkiye'deki uzantılarını takip edecekler ve gerektiğinde, Ankara, bölgede bir savaşın içerisine girmek istemezse ülkemizin de Charly ve Delta alarmına geçmesi için aracılık yapacaklar!!!

Toplantıya katılanlardan aldığımız bilgiler ve organizasyonda görev aldıklarını duyduğumuz kimselerin genel karakterlerinden hareketle, Ergenekoncuların henüz, Ergenekon ismi üzerinde dahi karara varamadıklarını söyleyebiliriz.
Kimileri eski alışkanlıkları, kimileri de korkuları sebebiyle ABD'den bağımsız bir yapılanmanın mümkün olmadığını düşünüyor.
Kimileri ise "Avrasyacı" idealle tamamen milliyetçi/ulusalcı bir reorganizasyonu savunuyor.
Alt grubun da kararsızlığı gözlemlediği, bu yüzden kendilerini önceden olduğu gibi kayıtsız şartsız teslim olmaya yanaşmadığı anlaşılıyor.
Ancak iç ihtilaflardan habersiz gençlerin istekli olduğu, fakat mali sıkıntılardan rahatsız oldukları belirtiliyor.
Bizim kanaatimiz, ABD'nin bu yapılanmayı bir süre izleyeceği, bağımsız bir çizgide gitmede ısrar ederse içerdeki adamları vasıtasıyla bunu deşifre edeceği yönündedir.
NATO'nun Özel Harp talimnamelerine göre, üye ülkelerde kurulan NATO birimleri (Perinçek'in Süper NATO ismini verdiği) ülkemizde önce Seferberlik Tedkik Kurulu adıyla örgütlendi. Sonra doğrudan Genelkurmay Başkanlığı'na bağlı Özel Harp Dairesi çatısı altında ve bunun sivil uzantısı olarak faaliyet yürüttü. Kendisine mahsus silah depoları yer altında tesis edildi. Fakat, normal hiyararşik yapı tarafından denetlenemediği ve müdahale edilemediği için silah depolarının adresleri bile unutuldu. Bazı kazı ve inşaat faaliyetleri arasında ortaya çıkınca, basında terör örgütlerine aitmiş gibi sunuldu.
ABD ile Genelkurmay'ın ilişkileri, 1974 Ambargosu, Avrupa'da Gladyo operasyonları, silah ve sistem ihaleleri, Kuzey Irak, Balkanlar ve Kafkasya konularında bozulunca askeri makamlar bu yapılanmayı gözden geçirme ihtiyacı duydular.
Ancak hemen hemen illegal bir yapılanmaya bürünen sivil uzantılar büyük ölçüde Amerikalılar'ın kontrolüne girmiş, elemanları angaje olmuştu.
Yeniden yapılanma sürecinde, askeri otoritelerin bunun Anti Amerikan bir görünüm kazanmasını en azından şimdilik istemedikleri, bu yönde yapılacak yayınları dezenformasyon şeklinde sunma kararında olduklarını analiz ediyoruz. Aydınlık dergisinin bu maksatla, aşağıda metnini okuyacağınız haberi ve "Ergenekon kuruldu" şeklindeki haber ve yorumları CIA dezenfarmasyonu şeklinde sunmaktadır.
Aslında Aydınlık Grubu'nun bir taraftan Süper NATO'yu deşifre etmeye çalışırken(!) diğer taraftan Ergenekon'u savunması da bu çerçevede anlam kazanmaktadır.
Bizim istihbaratçılarımızın en büyük hatası ise, "alışmış kudurmuştan beterdir" atasözünü unutması.
Ülkemizde şimdiye kadar iki CIA ajanı yakanlanmış ve bu ikisi de Aydınlık'la direkt irtibatlıdır. Kimbilir, Mehmet Eymür'ün Analiz kitabında anlattıkları doğruysa her ikisi de ne yazıkki MİT personeli ve kurmay albay olan ajanlar aslında İngiliz istihbaratına da çalıştıkları (dublaj yaptıkları) için deşifre edilmişti. Bir taşla çok fazla kuş vurulmuş, hem MİT, CIA ajanlarından temizleniyor görüntüsü verilmiş hem de MI6'nın sızmaları uzaklaştırılmıştı...
Sadede gelirsek,
Bağımsız bir istihbarat teşkilatına sahip olmak bu siteyi hazırlayanları onurlandırır. Bizim niyetimiz, böyle bir teşkilatın, TRUVA ATI'na dönüşmesini engellemektir.
Enteljansiyamız, hissi hareketlerle ve kafalarındaki yüzyıllık şartlanmışlıkla sağlıklı düşünememektedir. Özellikle Ergenekon'un siyasi kanadı, topluma en itici gelen gruplar eliyle yürütülmektedir. Gariptir ki, küçük bir azınlıktan gayri kimseye de güven duymamaktadır.
Bu halleriyle, korkarız ki; CIA ve MOSSAD'ın elinde oyuncağa dönüşerek hem ülkeyi hem bağımsızlık ülküsünü madara edecekler...»

Doğu Perinçek hakkında artık işportaya düşmüş bilgiler de revaçta hâlâ:

«En popüler CIA muhalifimiz ne gariptirki aynı zamanda CIA ajanları ile en içli dışlı siyasetçi-istihbaratçımız olan DOĞU PERİNÇEK. Perinçek ekibinin CIA ajanı olarak suçladığı, Cengiz Çandar ve Hadi Uluengin gibi eski Aydınlıkçılardan bahsetmiyoruz. Yeni günah keçileri Soner Yalçın'dan da...
İstihbarat tarihimizde, bizim MİT, bugüne kadar iki CIA ajanı yakalayabildi. Tasadüfe bakın ki, ikisi de Aydınlık'tan çıktı. Maalesef iki CIA'cı da kurmay albay ve MİT personeli: Turan Çağlar ve Sabahattin Savaşman. İkisi de Aydınlıkcıların haber kaynağıydı. Hatta Çağlar, doğrudan maaşlı Aydınlık elemanıydı. Peşlerine düşen Türk istihbaratçıların aleyhindeki haberleri Aydınlık'ta yayınlıyorlar ve adreslerini deşifre ediyorlardı.
CIA ajanı olarak afişe ettikleri Kemal Ilıcak'ın Tercüman tesislerinde Aydınlık'ı bastırmaları gibi ayrıntıları bir tarafa bırakın, Ilıcak'ın bunu ABD büyükelçisinin ricasıyla yaptığı iddialarına ne diyelim?
Ya da, Aydınlık'a sabotaj yapmak isteyen Susurlukçu mafya gruplarını bizzat Mehmet Ağar'ın engellediğini biliyor muydunuz?
Aydınlıkçılar'ın savunmalarını kitaplaştırdığı Sabahattin Savaşman'ın aynı zamanda İngiliz MI6'ya da çalıştığını duymuş muydunuz?»

Savaşman’ın Sabetaist olduğunu da hatırlatmak lâzım.

Başta Kırmızı Kitap’tan bahsetmiştik; aynı kitabın aynı bölümünden Ülkücüler hakkında üç cümle daha:

«Türk milliyetçiliği bazı kesimlerce ırkçılığa dönüştürülmek istenmektedir. Ülkücü mafya bundan yararlanmak istemektedir. Bu da bir tehdit unsuru oluşturmaktadır.»

Kırmızı Kitab’ın yazarının kendisi ırkçı bir yapılanma iken ve bu hususta sicili hayli kabarıkken nasıl oluyor da Türk milliyetçiliğinin ırkçılığa dönüşmesinden kaygılanabiliyor? Cevabı çok açık; elbette Sabetaistler adına endişe duyuyor. "Bundan yararlanmak isteyen Ülkücü mafya" dediği, çek-senet mafyası değil, kontrol dışına çıkarak Dönmelere yönelmelerinden endişe duyulan milliyetçiler.

Görüldüğü gibi rivâyetler muhtelif de olsa şurası apaçık ki, Judaist-Sabetaist-Kemalist yapılanmanın durumu Ecevit’in hastalığından da ileri düzeyde. Şimdilik karargâha hâkim görünüyorlar, ama beyin bedene hükmedemez durumda. Büyük Doğucu-Anadolucu-Müslüman Ergenekoncular hakkında şuyû bulan tek bilgi ise ekip başlarının Türk-Çerkez ağırlıklı olduğu, operasyonel tecrübeleri en gelişkin klik olduğu ve orduda, istibârat teşkilâtında, emniyet içerisinde kadrolaştıkları, ticaret-siyaset-mafya âleminde de kollarının bulunduğu... Pandora’nın kutusu yakında açılacak; göreceğiz!

ERGENEKON’DAN ÇIKIŞ

«Türk illerinde Göktürk oku ötmeyen, Göktürk kolu yetmeyen bir yer yoktu. Bütün kavimler birleşerek Göktürklerden öç almaya yürüdüler. Türkler çadırlarını, sürülerinin bir yere topladılar. Çevresine hendek kazdılar, beklediler. Düşman geldi. Vuruş başladı. On gün vuruştular, Göktürkler üstün geldi. Düşman, Türkleri er meydanında yenemeyeceklerini anladığından hileye başvurdu ve Göktürkleri gafil avlayıp, çadırlarını bastı. Büyük bir katliam yaptılar.. İl Han'ın küçük oğlu Kayan (Kıyan) ve yeğeni Tukuz (Negüz) kadınlarıyla birlikte düşmanın elinden kaçtılar ve onların bulamayacağı bir yere, "Ergenekon"a (Sarp Dağ Beli) geldiler. Burası geçit vermez, sarp dağlarla çevrili orta yeri düz, verimli bir ova idi. Burada bir müddet sonra nüfusları gittikçe çoğaldı. Birbirlerine akraba, ayrı ayrı "oba"lar oluşturdular. Nihayet dört yüz yıl sonra kendileri ve sürüleri Ergenekon'a sığamaz oldu. Kurultay toplayıp, Ergenekon'dan çıkma kararına vardılar. Çıkış için tek bir geçit vardı, fakat burası da demirdendi. Bir demirci ustasının fikriyle demir dağ büyük bir ateş yakılıp, devasa körüklerle harlandırılarak eritildi. Nihayet, Börteçene liderliğinde, Türkler Ergenekon'dan çıkıp bütün dünyaya yayıldılar.»

Esâtir, özetle bu!

Yunanca «έξοδος-eksodos» kelimesi Türkiye’nin ölüm kalım meselesi olan “Ergenekon’dan Çıkış"ı tek başına ifade edebilecek güçte bir kelime. (1. Çıkış, çıkma 2. Toplu göç 3. Kuşatmayı yarma) anlamlarını ihtivâ ediyor; ve «εξ»’le başlayan kelimelerin hemen hepsi bir halden bir hale geçişi, bir aktiviteyi, aksiyonu, yeni bir durumu ifâde ediyor. Ana haber bültenlerinin bile magazinleştiği Türkiye’de, televizyon kanallarından ‘eks sevgili’ lâfını çok duyuyoruz da, Türkiye, Judaizmin ara ideoloji olarak dayattığı Kemalizm ve bütün Batılılaşmacı politikalar için «εξ» diyebildiği gün kurtuluşunu ifade etmiş olacak; «εξευρωπαϊσμός-eksevropaismos-Avrupalılaşmak» Türkiye için nelere mâloldu görüldü ve artık çember büsbütün daraldı; «εξισλαμισμός-eksislamismos-İslâmlaşmak» Ergenekon’dan tek çıkış yolu...

AK PARTİ KİMİN TRUVA ATI?

Türkiye’yi Ergenekon’a tıkmak için Judaizm tarafından bir ara ideoloji olarak üretilip dayatılan Kemalizm’in miâdının artık dolduğunu, şimdi Kemâlizmi de tasfiye ederek Türk’ü Ergenekon’da boğma safhasına gelindiğini söylüyoruz. İşte bu noktada Kemalizmi, sanki kurtuluşçu bir ideoloji imiş gibi görme serabı yaşayanlar varsa hâlâ, tekrar edelim: Kemalizm Ergenekon’a tıkılma ideolojisi idi, Ergenekon’dan çıkış rehberi olamaz!

Evet şimdi Kemalizmin de miâdı doldu, tasfiye edilecek.

Kemalist kadroların, AKP’yi, Batı’nın Kemalizmi tasfiye operasyonunun bir parçası olarak görmeleri büsbütün boş değil.

Harvard Üniversitesi John M. Olin Stratejik Araştırmalar Enstitüsü'nde öğretim üyesi, Yakındoğu tarihi ve siyaseti üzerine çalışmalar yapan Michael Reynolds şunları yazıyor AKP için:

«Pekçok gözlemci Türkiye'nin İslam dünyasının geri kalanını öykündürecek derecede başarılı bir Müslüman demokrasi örneği olduğunu düşünüyor. Ancak 'Türk modeli' destekçileri can alıcı bir olguyu gözden kaçırıyor; Türkiye dışındaki Müslümanlar burada dini ifadelerin sıkıca kontrol altında tutulmasını hem İslam'a aykırı hem de antidemokratik olarak görüyor.

İslam'ın liberal demokrasiyle uyum sağlayıp sağlamayacağı günümüz dünyasının karşı karşıya olduğu en acil ve önemli sorunlardan biri. Eğer liberal demokrasi Müslüman dünya için bir seçenek değilse, Batı'yı, milyarlarca küskün insanla bitmek bilmeyen ve sürekli artan çatışmaları, Harvardlı profesör Samuel P. Huntington'ın gündeme getirdiği medeniyetler çatışmasını içeren bir gelecek bekliyor.

Ama eğer liberal demokrasinin İslam'la uyumlu olduğu gösterilebilirse, böylesi bir çatışma önlenebilir. Dünya olumlu bir sonuç almak için demokraside geniş deneyimleri bulunan ve tarihsel açıdan Suudi Arabistan ve Körfez ülkelerindekinden daha zengin ve hoşgörülü bir İslam mirasına sahip Türkiye'den daha uygun bir laboratuvar bulamayacak. Halifeliğin merkezi ve Osmanlı İmparatorluğu'nun kalbi olarak İslam tarihinde oynadığı merkezi rol de hesaba katıldığında, Türkiye'nin liberal İslam'ı canlı bir demokrasi içine yerleştirmedeki başarısı geniş Müslüman dünyanın dikkatinden kaçmayacak. Türkiye'deki bazı kesimler AK Parti'nin Batı Avrupa'daki merkezci Hıristiyan Demokratlar'ın Müslüman karşılığı olma iddiasına şüpheyle yaklaşıyor. Hatta bazıları bu yeni partiyi yasaklamaya çalışıyor. Eğer uzlaşmaz seçkinler bunu başarırsa dünya Müslümanlar'ın gerçekten demokratik bir siyasi arenaya sahip olup olamayacağını belki de hiç öğrenemeyecek. Bu yüzden AK Parti'ye bir şans vermek gayet mantıklı.» (Radikal, 4 Eylül 2002, 1 Eylül 2002 tarihli Los Angeles Times'ten alıntı)

AB-ABD-İsrail politikalarının sözcülüğünü yapan M. Ali Birad, Ertuğrul Özkök, Serdar Turgut gibi Türk(!) gazeteciler de Michael Reynolds’un söylediklerini yazıyorlar aşağı yukarı her gün. Ertuğrul Özkök kafadan giriyor meselâ:

«GELİN küçük bir test yapalım. Soru şu: ‘‘AKP'den çıkan bir cumhurbaşkanı fikrine alışabilir misiniz?’’

Sakın bunu bir fantezi sanmayın. Çünkü şu andan itibaren hepimizin, özellikle de iddialı partilerin titizlikle düşünmesi gereken bir şey var. Onbirinci cumhurbaşkanını, muhtemelen bu Meclis seçecek. Kamuoyu anketlerine bakılırsa, Meclis'teki en büyük parti AKP olacak. Hatta tek başına hükümet kuracak çoğunluğu elde etme imkánından bile söz ediliyor. O takdirde, cumhurbaşkanını seçme imkánına en fazla sahip parti de o olabilir.»

Serdar Turgut, Pentagon’dan aldığı talimatları fırlama bir üslupla servise koyuyor:

« Bence eğer Türkiye nihai analizde (ki bu da entelektüel bir kavramdı) atıf noktası İslam olan bir partinin iktidarı ile yüzleşecekse, bu olasılığın var oluşu nedeniyle cumhuriyet tarihinin ilk günlerinden bu yana yaşanmakta olan toplumsal stresini üzerinden atacaksa, bunun en uygun zamanı şimdiydi.
AKP toplumdaki gerçeklikleri görmüş, geçmişte yaşananlardan ders almış, zaten var olan stresleri daha fazla artırmak için değil bunları ortadan kaldırmak için çalışacağını açıklamıştı.
Öte yandan dipten süren ekonomik kriz olasılığı da bu partinin iktidara geldiğinde radikal olabilmesi imkánlarını kısıtlıyordu; çünkü alınması gereken tedbirler belliydi ve dış destek olunmadan başarılı olunması imkánı yoktu.
Dış desteğin gelme şartı da iktidar partisinin ılımlı olmasına bağlıydı.
Türkiye'nin, cumhuriyet tarihinin en önemli kamburunu oluşturan nihai atıf noktası İslam olan bir partinin iktidarını yaşayarak bu korkunç stresten kurtulabilmesinin en uygun zamanı buydu.
Ayrıca uluslararası konjonktür de bu partinin iktidarına uygundu; çünkü dünyanın her tarafında örnek gösterebileceği modern bir İslami parti iktidarı aramakta olan Batı áleminin gözü Türkiye'de olacaktı, AKP iktidara gelirse.
Ve demokrasiye, insan haklarına, modernizme eklemlenmiş (havam böyleyken en çok sevdiğim kavram da budur) bir AKP iktidarı, Batı'nın da büyük desteğini alabilirdi.
CHP iktidarı ise toplumda var olan sosyal stresleri yine çözümsüz bırakacaktı; çünkü bu partinin tarihinden gelen içgüdüsü sonucunda bu sorunları dondurma amacı yine ön plana çıkacaktı.
Ve CHP iktidarı, sonuçta Türkiye'nin bir gün mutlaka karşı karşıya kalacağı nihai atıf noktası İslam olan partinin iktidarı olasılığını sadece ertelemeye yarayacaktı.
Bu ertelemenin ise daha iyi olacağı söylenemezdi; çünkü ertelemenin sonucundaki tarihte koşulların ne olacağı, o zamanki şartların bugünkü gibi olası bir AKP iktidarını kontrol altında tutmaya uygun olup olmayacağı belirsizdi.»

Bizimkilerin, bütün İslâm dünyasına örnek Türk modeli diye tanımladıkları, yıllardır Batı pazarında ‘aman bize desteğinizi kesmeyin, yoksa İslamcılar gelir’ dedikleri yani İslâm satarak ayakta tutmaya çalıştıkları ve 11 Eylül rüzgârına tutunarak yeniden yelkenlerini şişirmeye kalktıkları Kemalizm balonunun havası kontrollü bir şekilde alınıyor şimdi. Çünkü Kemalizm bir model filân değildi aslında, dipçik zoruyla halka dayatılmıştı ve ancak ordu gücüyle ayakta durabiliyordu. Böyle bir yapılanma, Judaizmin İslam dünyasına yönelik hazırlandığı kıyâmet savaşı öncesinde hiç de tekin bir dayanak değildi. Türkiye’de orduya rağmen tek ve tartışılmaz bir güç vardı: İslâm! Şu halde müslümanların içine bir Truva atıyla bizzat girmeli ve Kemalizm’in tersinden direniş üreten baskıcılığı yerine, etkili bir uyuşturucu verilmeliydi müslüman halka. Bu Truva atının adı AKP. Bu tanımı AKP’ye bir suçlama olarak söylemiyorum. AKP’ye eleştirilerimi mahfuz tutarak, dış güçlerin AKP üzerinden ne yapmaya çalıştıklarını dile getiriyorum sadece. Kemalist kemik yapılanma da bu realiteyi görüyor, cepheden karşı duramayacağını ise biliyor, o da hızla adam yerleştirmeye çalışıyor AKP’ye; Tayyip ve -hanımları başörtülü- kurmay kadrosunun ayaklarını kaydırmayı hesaplıyor.

Ve...

Ve bir de halk biniyor bu Truva atına; halkın 28 Şubat’a, soygun-yağma ve talan Rejimi Kemalizme olan gemlenemez öfkesi biniyor; halkın gizli öncüleri biniyor...

Truva atıysa AKP, biz de varız!

TÜRKİYE’DE TÜRK VAR MI?

Alevî-Bektâşî dedeleri seçimler yaklaşırken yeniden arzıendam etmeye başladılar. Yaptıkları bir basın toplantısında buyurmuşlar ki: ‘Türkiye de 25 milyon Alevî var.’

PKK da aynen buyuruyordu ki: ‘Türkiye’de 25 milyon Kürt var.’

Geriye kalan Laz, Abaza, Çerkez, Gürcü, Arnavut, Pomak, Arap, Çingene, Dönme vs. de 10 milyon küsur ediyorsa; Türkiye’nin toplam nüfusu 60 küsur milyon olduğuna göre, basit bir matematik hesabıyla Türkiye’de Türk olmadığına ikna olabilirsiniz.

Türkiye bir mozaiktir diyenlere karşı ‘Ne mozayiği lan!’ diye kükremişti Avşar boyundan Türkeş. Oysa şu basit matematik hesabını Türkiye’nin önüne koyup şöyle kükrüyor şimdi birileri: ‘Ne Türk’ü lan!!!’

Konumuza açıklık getirmek için Yunanistan’dan bir örnek verelim: Batı Trakya’da yaşayan azınlık (Türk-Çingene-Pomak), küçük bir kısmı dışında kendilerini Türk olarak tanımlıyorlar. Hatta Osmanlı bakiyesi bir grup zenci var ve onlar da renklerine bakmadan, soran olursa, Türk olduklarını söylüyorlar. Yunanistan bundan rahatsızlık duyuyor, Lozan Anlaşması’nda azınlığın ‘müslüman’ olarak tanımlandığı argümanını vs. kullanıyor. Konumuz Türk, Yunan politikaları ve azınlık meselesi değil. Yunan Ortodoks Kilisesi’nin karizmatik lideri Hristodulos, bu konuda tarihî bir hatırlatmada bulunmuştu geçen yıl: ‘Geçmişte biz, müslüman olanların hepsine Türk diyorduk.’ Demişti.

Hristodulos’un bu tarihî tesbiti çok önemli; geçmişte Bulgar, Pomak, Çek, Macar, Ulah vs. müslüman olanların hepsine Türk deniyordu; Türk demek müslüman, müslüman demek Türk demekti.

Sen, Müslüman anlamındaki Türk kimliğini kendi ellerinle parçalama gafletinde bulunduktan sonra sıra etnik anlamda Türk’ü inkâr etmeye de gelir ve elin oğlu operasyonun bu kısmını çok daha kolay becerir.

Çünkü Türk demek, Batı dillerinde, hâlâ daha müslüman demektir ve Türk, İslâm’ın en büyük düşmanı bile kesilse hep öyle anlaşılacaktır.

Sözün özü: Türkiye, Türklere bırakılamayacak kadar önemli bir ülkedir; bilmem anlatabiliyor muyum?!

Mustafa Saka

7 Eylül 2002 / Nisi